اخراج کارگران مهاجر، یک فاجعه انسانی در پی دارد

اخراج کارگران مهاجر، یک فاجعه انسانی در پی دارد!

منوچهر ماسوری (فرزاد ادیبی)

manochermasori@yahoo.com

منتشرشده در نشریه کودکان مقدمند شماره 56

تیتر روزنامه اعتماد جمهوری اسلامی قلب هر آدمی را به درد می آورد، "200 هزار کودک بی هویت افغانی در ایران". متن گزارش بسیار دردآورتر و ضد انسانی تر است. هزاران کودک که جرمشان این است که یا پدر و یا مادرشان کارگر مهاجر از افغانستان است، نه شناسنامه دارند، نه مدرسه می روند و نه تحت پوشش بهداشتی و درمانی هستند. جمهوری اسلامی بیشک یکی از فاشیستی ترین حکومتهای دیکتاتور دنیا است که با درهم آمیختن ناسیونالیسم با اسلام، عجیب و غریب ترین سیستم  را علیه هر حق انسانی سازمان داده است. سرمایه داری جهانی در ابعاد کشورهای معین به شکل مدافع ناسیونالیسم ظاهر می شود ولی بی انصافی است که اگر ناسیونالیسم مثلآ فرانسه را با فاشیسم ملی- اسلامی جمهوری اسلامی، مقایسه کرد.

هنوز از زخم این گزارش ضد بشری، روان آدمی التیام نیافته است، خبر اخراج اجباری میلیونی مهاجرین افغان، زخم را عمیقتر می کند. بیشرمی خبرگزاری اسلامی اما بیش از حد است، تیتر این خبرگزاری این است" مهمانان افغان، ایران را به قصد سازندگی افغانستان ترک می کنند". اما این دروغ شرم آور، به سرعت افشا می شود. افشا می شود که جمهوری اسلامی به زور اسحله و گروگان گرفتن کودکان این کارگران زحمتکش، سعی در اخراج آنها به قتلگاه دارد. مامورین جمهوری اسلامی در سطح شهرها، کودکان منتسب به افغان را جمع آوری کرده و در ارودگاه نگهداری می کنند به امید اینکه که پدران و مادران به سراغ کودک خود بیایند و این پاسداران اسلام آنها را بازداشت کرده و به افغانستان بفرستند. گروه های مدافع حقوق کودک با در نظر گرفتن پروسه طولانی این اخراجها، هشدار داده اند  که کودکانی که اینگونه گرفتار مامورین رژیم می شوند، خطرات روانی و جسمی بسیاری آنان را تهدید می کند. ترس و وحشت، جدایی از خانواده، عدم آگاهی از سرنوشت خویش و خانواده، موجب اختلالات روانی جدی در نزد این کودکان خواهد شد.

کودکان، قبل از هر چیز و انتساب به هر مذهب، ملیت، خانواده و سنتی، انسان هستند و هویتی انسانی دارند. هیچ احدی حق ندارد، اینگونه وحشیانه این انسانها کوچک را زیر پا له کند. ناسیونالیسم کثیفی که کارگر مهاجر را "غیر خودی" می نامد و در صدد اخراج این کارگران بر می آید، باید به عنوان یک تفکر و سیستم ضد بشری، محکوم شود. باید مجریان این سیاست در صحنه بین المللی رسوا و به محاکمه کشیده شوند. صدها هزار کارگر مهاجر که شبانه روز در ساختن جامعه نقش داشته اند، دستمزد ناکافی و ناچیزی دریافت کرده اند، از استاندارد بالای زندگی برخوردار نبوده اند، به همان اندازه در جامعه حق دارند که کارگر "خودی" حق دارد. کودکان خود تعیین نمی کنند که در کدام زمان، جغرافیا و خانواده به دنیا بیایند. حق و حقوق کودکان مثل هر انسانی جهانشمول است. جامعه بین المللی نباید چشم بر چنین جنایتی علیه صدها هزار انسان کوچک، ببندد. طبقه کارگر جهان و به ویژه طبقه کارگر ایران باید، بدون هیچ گونه مکث وتردیدی از برادران و خواهران طبقاتی خود به دفاع برخیزد. تنها با یک مبارزه سراسری و همبستگی با کارگران مهاجر افغان می توان، ادامه این جنایات را متوقف کرد. این امرممکن است و باید هرچه زودتر انجام شود.

مردم در افغانستان در چنبر ترور، بمب، ارتجاع و جنگ گرفتار آمده اند. چگونه می توان از مردمی که از این شرایط فرار کرده اند خواست که دوباره به همان جنهم برگردند. این جهنمی است که دو قطب تروریستی دنیا، تروریست دولتی امریکا و یارانش و ترویستهای جنبش اسلام سیاسی برای برای مردم برپا کرده اند. هرچند جمهوری اسلامی ودولت پاکستان با همدستی مجامع بین المللی این مردم را به اجبار به افغانستان بازمی گردانند اما روشن است که اینان در افغانستان که هر دقیقه مرگ تهدید شان می کند، نمی مانند. هر کدام از این کارگران، راهی را دوباره به بیرون، به دنیایی که بتوانند کارو زندگی کنند جستجو خواهند کرد. یک فاجعه انسانی در کمین صدها هزار انسان از زن و مرد و کودک، نشسته است. باید یک کاری کرد. می توان و باید یک کمپین بزرگ و سراسری برای توقف کوچ اجباری این انسانها به راه انداخت. تنها می توان به اتکا به همبستگی طبقه کارگر، مردم ایران و جهان به یاری این عزیزان شتافت.